تنهایی

  امشب در خلوت تنهایی ام آهسته بی تو گریستم

کاش صدای هق هق گریه ام را باد به تو می رساند…

تا بدانی که بی تو چه میکشم

کاش قاصدک به تو می گفت که در غیاب تو

رودی از اشک به راه انداخته ام….

و کاش پرنده ی سوخته بال عاشق از جانب من

به تو این پیغام را می رساند که:

امید و آرزوهایم بی تو آهسته آهسته

در حال فرو ریختن است

بعد از تو هر شب گوشه ایی کِز کردم اینجا

از درد و غم تا صبح , جِز جِز  کردم اینجا

                    با انکه از رُو رفت پیشم  صبر و طاقت !!

                          بالشت را با اشک , قرمز کردم اینجا

                                     لبخند را بعد از تو حتی لحظه ایی هم

                                         بَر روی لب , ممنوع و هرگز کردم اینجا

                                                        از بس درون این غزل , غم میزند موج

                                                              من واژه را از خواب عاجز کردم اینجا

                                                                        غمگین مشو از درددلهایی که با اشک

                                                                             یکباره در پیش تو بارز کردم اینجا

                                                                                            البته هر بیتی که با یادت سُرودم

                                                                                             از خاطرت اخذ مجوز کردم اینجا

                                                          حتی اگر اصلاً شعرم را نخوانی!!

                                                          در گوش غمها باز وِزوِز کردم اینجا

اندازه ی تمام فاصله ها , درد میکشم

تصویری از شکستن یک مرد میکشم

               با یک قلم , به دفتر این روزگار تلخ

                نقشی از انچه بر سرم آورد میکشم

                        هر چند از درون , دلم آتش گرفته است

                                   آهی ز سینه .... یخ زده و سرد میکشم

                                                        باور کنید سفسطه هرگز نمیکنم

                                                           پاییز را ز روی خزان , زرد میکشم

                                                                      این واژهای پر غم و اندوه را به نظم

                                                                             از حس و حال شاعر شبگرد میکشم

                                                                                             با درد دل , هوای دلم روبرا نشد

                                                                                            فریاد را از انچه به من کرد میکشم

دل من دوره گرد نبود كه هر روز بساطش را يكجا پهـــن كند،

دل من فقط كنـــــار دل تو تمام دارو ندارش را به حراج گذاشته بود،

نخواستـــي اش....

كوله بارم را جمع كردم،همه اش را به آتش كشيدم

و براي هميشه از تو گذشتم.

آنکس که ميگفت دوستم دارد عاشقی نبود که به شوق من آمده باشد

رهگذری بود که روی برگ های پاييزی راه ميرفت واين صدای :

خش خش برگ ها..............................

همان آوازی بود که من گمان می کردم ميگويد :

دوستت دارم.....................................

به خداحافظی تلخ تو سوگند ، نشد

که تو رفتی و دلم ثانيه ای بند نشد

لب تو ميوه ممنوع ، ولی لبهايم

هر چه از طعم لب سرخ تو دل کند ، نشد

با چراغی همه جا گشتم و گشتم در شهر

هيچ کس ، هيچ کس اينجا به تو مانند نشد

هر کسی در دل من جای خودش را دارد

جانشين تو در اين سينه ، خداوند نشد

خواستند از تو بگويند شبی شاعرها

عاقبت با قلم شرم نوشتند : نشد!

خسته شدم ؛

از بس به آدمایی که میخوان جای تو رو توی قلبم بگیرن

گفتم :

ببخشید اینجا جای دوستمه ،

الان برمیگرده

 دل من در غم تو ،تو در فکر دیگری،من دل داده ی تو ،
تو دل گشای دیگری،در مکتب عاشقان روا نیست من دست تو بوسم تو پای دیگری....

گهگاهی از اعماق وجودم فریاد میزنم، آنگاه آرام و در سکوت می خندم و سپس بر حال خود
.گریه میکنم، آیا سزای دوری از تو دیوانگیست؟

خیلی سخت است غنچه عشق در قلبت بشکفد و همان لحظه پر پر شود ،

لحظه پژمرده شدنش را با چشمهای خودت ببینی و بفهمی آن گل مال تو نبوده ، با هوای قلب تو سازگار نبوده….

برای خواندن متن به -ادامه مطلب - بروید .